BATU BATRE

Mang Tulak keur ngahuleng sorangan di saung sawah, lieur jeung cape mikiran pare nu keur meujeuhna beukah beak di ranjah ku manuk piit. Geus sagala macem cara dilakukeun tetep taya hasilna. Ti mimiti nyieun kokoprak make kaleng butut nepi ka nyieun bebegig di unggal juru tapi lain ka sieun manuk teh kalah ka euntrep dina bebegig. Geus puguh di gebah mah gagauk nepi ka peura beakeun sora, kalah ka asa dititah manuk teh beuki maceuh. Nyobaan  ku mariem lodong karbit , sakali dua kali mah bener sieuneun tapi lila-lila mah hare-hare bae kalah ka ceuli sorangan nu katorekan. Ti isuk rebun nepi ka sareupna kudu cindeluk nungguan sawah, komo mun der hujan manuk teh beuki mahabu, estuning matak aral. Miara domba jeung meri teu kaparaban teu kaboro ngarit jukut teu kaboro ngala tutut,  antukna mah dilelangkeun dijual murah.

Keur uleng ngalamun torojol si Kabayan datang bari nyorendang carangka kosong rek ngarit jang munding sigana mah. Blus manehna  asup ka saung bari nyengir, gek diuk.

 “ ku naon mang ngahuleng wae, hayang kawin deui?”.

Mang Tulak kalah mundelik, boro-boro hayang seuri keur pararusing kitu mah.

 “ Gandeng lah Kabayan kuring keur parusing, pare tuh beak ku manuk”.

Si Kabayan nyerengeh,

 “ ooh manuk piit, gampang atuh ngabasmina nu kitu mah”.

“ Ku naon kitu Kabayan?”, mang Tulak curinghak.

“ Ku batu batre...”

“ Di kumahakeu?” mang Tulak beuki panasaran.

Jung si Kabayan nangtung, ceg kana carangka tuluy disorendangkeun,

“ Prekprekan hiji-hiji manukna...”, pokna teh bari ngaleos.

“Gubrag!”

Lenggerek mang Tulak Kapiuhan.

(Mang Tulak)